Bohaterami filmu są Driss, czarnoskóry luzak, który dopiero co wyszedł z więzienia i ubiega się o zasiłek, oraz Phillippe, niepełnosprawny milioner. Mimo, iż tak wiele ich dzieli, stają się prawdziwymi przyjaciółmi. Co więcej, Driss całkowicie zmienia życie Phillippe’a. Nie tylko wprowadza do niego świeżość, radość, ale również miłość.
Omar Sy i Francois Cluzet stworzyli niesamowity duet. Pierwszy potrafi rozbawić do łez, drugi zaś rozczulić, wywołać współczucie, a nawet smutek. Każdy z nas utożsamia się z Phillippem – pieniądze, duży dom, super samochód nie sprawiają mu żadnej przyjemności. Jego życie jest nudne. Czuje się pusty w środku, osamotniony, nieszczęśliwy. Korespondując z tajemniczą kobietą boi się wykonać krok naprzód. To wszystko znika w chwili, gdy poznaje Drissa. Każdemu z nas przydałby się taki przyjaciel. Osoba, która zawsze rozbawi nas do łez, kopnie w tyłek, kiedy trzeba, zrobi dla nas wszystko, a nawet zmieni nasze dotychczasowe życie na lepsze.
Omar Sy i Francois Cluzet stworzyli niesamowity duet. Pierwszy potrafi rozbawić do łez, drugi zaś rozczulić, wywołać współczucie, a nawet smutek. Każdy z nas utożsamia się z Phillippem – pieniądze, duży dom, super samochód nie sprawiają mu żadnej przyjemności. Jego życie jest nudne. Czuje się pusty w środku, osamotniony, nieszczęśliwy. Korespondując z tajemniczą kobietą boi się wykonać krok naprzód. To wszystko znika w chwili, gdy poznaje Drissa. Każdemu z nas przydałby się taki przyjaciel. Osoba, która zawsze rozbawi nas do łez, kopnie w tyłek, kiedy trzeba, zrobi dla nas wszystko, a nawet zmieni nasze dotychczasowe życie na lepsze.
Wyobrażacie sobie taki film w wersji amerykańskiej? Nie byłaby to komedia, lecz dramat. Przygnębiająca muzyka, która potęgowałaby współczucie dla niepełnosprawnego bohatera, a on sam przez cały film opowiadałby o swoim smutnym życiu, sypiąc z rękawa złote myśli i rady dla młodszego kolegi. Dlaczego by nie zrobić czegoś zupełnie odwrotnego? Stworzyć bohatera, który śmiałby się z niepełnosprawności drugiego w taki sposób, by obudzić w nim samym autoironię? Takie pytania zadał sobie Olivier Nakache i wprowadził pomysł w życie. Udało mu się to perfekcyjnie. Zwłaszcza koniec. O ile przez cały seans możemy śmiać się do rozpuku, tak ostatnia scena potrafi wyzwolić z nas wszystkie emocje. Wszystkie.
Nietykalni to kolejny dowód na to, że francuskie kino ma się świetnie. 25 milionów zachwyconych Francuzów. Kolejne dziesiątki milionów fanów na całym świecie. Nigdzie nie produkuje się tak genialnych komedii. Pozycja obowiązkowa.
Ocena:
6/6
0 komentarze:
Prześlij komentarz